Ο μίτος του θανάτου . . .

Ιδού εγώ καταντικρύ

του μελανού φορέματος των αποφασισμένων

και της άδειας των ετών, που τα τέκνα της άμβλωσε,

γαστέρας, το άγκρισμα!

Λύνει αέρας τα στοιχεία και βροντή προσβάλει τα βουνά

Μοίρα των αθώων,πάλι μόνη,νασε,στα Στενά!

  ... ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ δεν έδωκες ποτέ σε μένα

τον ολοένα ερημούμενο από τις φυλές των Hπείρων

. . .

Έλαβε τον Βότρυ ο Βορράς
και τον Στάχυ ο Νότος

τη φορά του ανέμου εξαγοράζοντας

και των δέντρων τον κάματο δύο και τρεις φορές

ανόσια εξαργυρώνοντας.

Άλλο εγώ,

πάρεξ το θυμάρι στην καρφίδα του ήλιου δεν εγνώρισα

και πάρεξ

τη σταγόνα του νερού στ' άκοπα γένια μου δεν ένιωσα

μα τραχύ το μάγουλο έθεσα στο τραχύτερο της πέτρας

αιώνες κι αιώνες .

  ...ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΟΥ άθροισα και δε σε βρήκα

πουθενά, ποτέ, να μου κρατείς το χέρι

στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου!>>

. . .

<<... Σελδζούκοι ροπαλοφόροι καραδοκούν.

Χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν.

Σκυλοκοίτες και νεκρόσιτοι κι ερεβομανείς κοπροκρατούν το μέλλον .

Δάγκωσα τη μέρα #  και δεν έσταξε ούτε

σταγόνα πράσινο αίμα

Φώναξα στις πύλες # κι η φωνή μου πήρε

τη θλίψη των φονιάδων

Μες στης γης το κέντρο # φάνηκε ο πυρήνας

που όλο σκοτεινιάζει

Κι η ακτίδα του ήλιου # γίνηκεν, ιδέστε

ο μίτος του Θανάτου!

Ω πικρές γυναίκες # με το μαύρο ρούχο΄

παρθένες και μητέρες

Που σιμά στη βρύση # δίνατε να πιούνε

στ' αηδόνια των αγγέλωv

'Ελαχε να δώσει # και σε σας ο Χάρος
τη φούχτα του γεμάτη

Μες άπ' τα πηγάδια # τις κραυγές τραβάτε
αδικοσκοτωμένων... 

 ...ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΟΥ άθροισα και δε σε βρήκα

πουθενά, ποτέ, να μου κρατείς το χέρι

στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου!... 

 ...Τι, τι, τι άλλο μου μέλλεται;

Τα κοπάδια των άστρων οδηγώ στην αγκάλη σου

κι η Αυγή, πριν προλάβω

στα δίχτυα της τα 'χει μακριά παρασύρει

που συ τη θέλησες!

Λόφους με κάστρα και πελάγη με καρποφόρα

στεριώνω στον άνεμο

κι η καμπάνα τα πίνει, αργά, του δειλινού

που συ τη θέλησες!

Υψώνω χόρτα σαν να φωνάζω μ' όλα τα φρένα μου

και να τα πάλι που καταπέφτουν

από το κάμα του Ιουλίου

που συ το θέλησες!

Τι λοιπόν, τι άλλο, τι νέο μου μέλλεται;

Ιδού που εσύ μιλείς κι εγώ αληθεύω.

Σφεντονάω την πέτρα και βρίσκει επάνω μου.

Ορυχεία βαθαίνω και τους ουρανούς εργάζομαι.

Τα πουλιά κυνηγώ και στο βάρος τους χάνομαι...>>

<< ...ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΟΥ άθροισα και δε σε βρήκα

πουθενά, ποτέ, να μου κρατείς το χέρι

στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου!...>>.

Στίχοι:Οδυσσέας Ελύτης

Τραγούδι:Bob Dylan's -Masters of War
Video:avatar723